தன்னம்பிக்கை!!

வாழ்க்கையின் அடிநாதம்!
வீழ்ந்தபோதும் விண்னைத்தொட்டிடும்!

தடைகள் பல நேரினும்
தகர்த்தெரியும் மனத்திடம்!

கண்ணீர் கரைப்பினும்
கர்வத்தோடு கரைசேர்ந்திடும்!

உறவுகள் பிரிந்திடினும்
ஊன்றுகோலாய் இருந்திடும்!

மனம் சோர்வடைந்திடினும்
கனப்பொழுதில் மகிழ்ச்சி தந்திடும்!!

ஏமற்றம் காணினும்
ஏற்றம் தந்திடும்!

பங்கம் நேரினும்
பாங்காய் நேர் செய்திடும்!

சுனாமியாய் துன்பம் வரினும்
சூறாவளியாய் வெகுண்டு தகர்த்திடும்!

உறுப்பாய் கைகள் இருப்பினும்
உந்துதலாக விளங்கும் மூன்றாம் கை!
இன்பம் தந்திடும் கை!
கனவை நினைவாய்
நினைவாய் காவியமாய்
காவியத்தை வரலாறாய்
எழுதிடும் கை! - அது
நம்பிக்கை!!
தன்னம்பிக்கை!!

தன்னம்பிக்கை!!

வாழ்க்கையின் அடிநாதம்!
வீழ்ந்தபோதும் விண்னைத்தொட்டிடும்!

தடைகள் பல நேரினும்
தகர்த்தெரியும் மனத்திடம்!

கண்ணீர் கரைப்பினும்
கர்வத்தோடு கரைசேர்ந்திடும்!

உறவுகள் பிரிந்திடினும்
ஊன்றுகோலாய் இருந்திடும்!

மனம் சோர்வடைந்திடினும்
கனப்பொழுதில் மகிழ்ச்சி தந்திடும்!!

ஏமற்றம் காணினும்
ஏற்றம் தந்திடும்!

பங்கம் நேரினும்
பாங்காய் நேர் செய்திடும்!

சுனாமியாய் துன்பம் வரினும்
சூறாவளியாய் வெகுண்டு தகர்த்திடும்!

உறுப்பாய் கைகள் இருப்பினும்
உந்துதலாக விளங்கும் மூன்றாம் கை!
இன்பம் தந்திடும் கை!
கனவை நினைவாய்
நினைவாய் காவியமாய்
காவியத்தை வரலாறாய்
எழுதிடும் கை! - அது
நம்பிக்கை!!
தன்னம்பிக்கை!!

TRUE LOVE

The clock struck 12. Everyone at house was in sound sleep. Malini was not able to sleep. “Am I doing the right thing?”“Won’t my act bring shame to my family?” But the next second, face of Kumar came in her mind. “Malini look, this is high time we should decide. Both our parents are not accepting for our marriage. We have no other go other then to leave the home”!. Malini was shocked to hear those words from Kumar. How could she bring shame to her parents?Look Kumar, “I can’t do that. I can’t do that”. She almost burst into tears.Malini see me, “No other way da!”. “If you really love me you have to do this. If your love for me is true then you need to do this. Come to Central Railway station tomorrow early morning at 2. I will ask my friend to book tickets for Mumbai. We will get married there”.Malini was not able to say anything. She came home with a heavy heart. It was 12.30 midnight. She was not able to decide still. She was engrossed in her thoughts. She came back to senses only when the cell phone rang!!“Hello Malu, be ready at 1.30. Come to the back side of your house. I will bring my car there. Is that ok?”“Yes”, said Malini and cut the phone.Malini and Kumar studied in the same college. They were in love with each other since college days. When their parents came to know about their affair as usual both their parents did not accept. Malini’s Parents started finding alliance for her. In this situation they had no other way other then to leave the home.Malini got up from her bed. Dressed her. Packed her things. She saw the time. It was 1.00 AM. She went to see her parents. They were in sound sleep. She saw them for a while and came back. She was only daughter to her parents. She was confused again as whether to go with Kumar. Cell phone rang!! “Hello Malu, I am waiting outside”.Malini wiped her tears and took her things and went to the door step. She opened the door and went out. She saw Kumar’s car at the backside of her house. She went near the car and got inside. “I am happy Malu”, said Kumar. “Now within half an hour we will be reaching the station. Train is at 2.30. So no problem”, said KumarMalini just gave him a smile!! did not reply him anything.“Malu, are you not happy with this decision?” , asked Kumar.“I am happy”, said Malini trying to give a fake smile.The car sped away. They reached the Railway station at 2.00. “Malu you wait here!! I will check the passenger’s list and come back”. Malini sat on the bench with her things. Just then she saw a couple with their daughter also waiting for the train. From the Child’s state she understood that the child was not well and her father was carrying the child. She could see her mother with tears. She went near the couple and enquired what happened?“My daughter met with an accident two days back and she hurt herself in spinal cord. Our Family Doctor asked us to take her to his friend who is a Doctor at Mumbai as there would be better treatment then here”, replied the father of the child. Malini saw that they were not that rich. She could figure out from their appearance. She told them not to worry and everything would be al right. Saying these words, she went back to the bench and sat there. She closed her eyes. Her thoughts re winded. She was in her 12th. Malini’s father got her a new cycle. Malini went for a ride in the cycle. When she was about to turn, she met with an accident with a car. Soon she was unconscious. She was taken to hospital. She was admitted in I.C.U. She remembered how her parents struggled to meet the expenses of the hospital which was very difficult for a middle class family. She remembered that her father sold their house and gave her the treatment. She remembered how her parents struggled to give her college education. Her mother used to mortgage her jewels and then get the money and paid her the college fees. She remembered her father saying to her mother one night... “Kamala whatever may be the struggle we undergo we should bring our daughter without any pains. After all she is our only daughter and we live for her. You know all these pains are for only few more years. My daughter will study well and she will get a good job and she will look after the family, for which her mother smiled”.Malini could not control her tears. “Malu!”, called Kumar. “Come let’s go!!”Malu saw Kumar for a while.” Hey, what? Get up. Let’s move!”, said Kumar.“I am not coming” ,came Malini’s stern voice. Kumar was shocked. “Are you joking?, Come lets go!!”. He pulled her towards the compartment. Malini relieved her hand from Kumar with force. “I am not joking. I am not coming Kumar. I am not coming. Sure”.“I can’t put my parents to shame. I can never do that”.“Malu are you mad? Come let’s start”. The train will start in another five minutes. “No Kumar!! I have decided not to come with you”.“Oh have you madam? Then what’s the meaning of love you had for me?” Kumar asked irritated“Yes I loved you. But I can’t betray my parents love. I know you for 2 years but they have loved me for 20 years. I can never put them to shame in front of this society”.“If I do that then I am not a human. I am an animal”.“Oh! This you must have thought before you fell in love with me!! Not now”, told Kumar.“Yes, I had done a mistake. But now I can’t do any further mistake. Before my Parents love, I don’t feel that your love is precious to me! We would not be happy without their Blessings!”.“If our love is true, we need to wait till both our parents agree. If your love was true for me you need to agree for this”. Saying these words, Malini walked out of the Railway station!

எதிர்பார்ப்பு!!

மின்னலைப் போன்ற சிரிப்பு!
கொடியைப் போன்ற இடை!
முத்துப் போன்ற பற்கள்!
மீன் போன்ற விழி!
மான் போன்ற துள்ளல்!
பளிங்கு போன்ற கன்னங்கள்!
குயில் போன்ற குரல்!
இறகு போன்ற மென்மை!-
அட!!
எத்துனை வர்ணிப்புகள் பெண்னைப் பற்றி
அழகு பதுமையாய் பெண்னை பார்ப்பதை விடுத்து
உணர்வுள்ள சக மனுஷியாய் , தோழியாய் பார்க்கட்டும்
இந்த சமுகம்!!??
நிறைவேறுமா இந்த எதிர்பார்ப்பு!!

யாருக்காக இந்த கொண்டாட்டம்??

அய்யோ! அம்மா! என்ற அலறல்
குடிபோதையில் கணவன் அல்ல அல்ல கயவனிடம்
தினம்தோறும் அடியும்! உதையும்!

காலையில் அரைவயிற்றுக் கஞ்சியுடன்
தலையில் விறகு சுமந்து
தள்ளாடிய நடையும்! களைப்பேறிய முகமும்!

வீட்டின் வேலைகளை முடித்து
பேருந்தில் இடிபட்டுஅலுவலகத்தில்
கோர்ப்புகளோடும்!மேலதிகாரியின் கோபத்தோடும்!

மாலையிட்ட கண்ணாளன் மறைந்த சோகம்
மனதினில் தவழ!
கலங்கிய கண்களோடும்!குழம்பிய நெஞ்ச்த்தோடும்!
ஓநாய்களுக்கு மத்தியில் போராட்டம்!!

இன்று உலக மகளிர் தினம்
வாருங்கள் கொண்டாடுவோம்!! என்ற கூக்குரல்!
யாருக்காக இந்த கொண்டாட்டம்??

வரலாற்றுப்பிழை!!

எண்ணெய்க் காணா தலைமுடி!
ஒட்டியக் கன்னம்!!
சோறு காணா வயிறு!
ஏக்கம் வெளியிடும் கண்கள்!
சோகம் ததும்பும் மனது!
வெளிறிய முகம்-கையில் கோணிப்பை!
கிழிசலோடு காகிதம் பொறுக்கும் நேருவின் கனவு!
பெற்றோர் இரைப்பை நிரப்ப - கையேந்தும்
கருப்பை மொட்டுகள்!
கற்கும் வயதில் கல் சுமக்கும்
பாரதத்தின் கற்கண்டுகள்!
அழகு ஒவியங்கள்-உணவுவிடுதியின்
புகையினில் அழிந்தது!
வறுமையின் கோரத்தாண்டவம்!! -மலர்கள்
வளமை இழந்து ரோட்டோரங்களில்!!
அட!
யார் இவர்கள்?
இவர்கள் தான் இந்தியாவின்வருங்கால தூண்கள்!!
வலுவிழந்த தூண்கள்!!
புண்ணிய தேசத்தின் புதல்வர்கள்!
வருங்காலம் கூறும் சோதிடமண்ணில்தான்-இவர்கள்
எதிர்காலம் ??
கல்விக்கு கடவுள் வணங்கும் மண்ணில்தான்
படிப்பறிவில்லா மழலைச்செல்வங்கள்!
வரலாறு பொருக்கா வரலாற்றுப்பிழை!!

அன்பென்னும் இசை!

மனதினில் இருக்கும் சோகங்களின் வடிகால்
எங்கோ பிறந்து எங்கோ வளர்ந்தாலும்
இரு மனங்களை ஒன்றாக்கும் அற்புத வரம்!!
காயங்கள் ரனமாகிப்போனால்-சில்லிடும்காற்றேன
மனதினை குளிரவைக்கும் மருந்து-இது
மனங்களை மட்டும் அல்ல மதங்களையும் ஒன்றாக்கும்!!
மக்களை மனித மாண்போடு நினைக்கும் குணம்!!
அழிவினை ஆக்கமாக்கும் ஆற்றால் மிக்கது
கண்ணீரால் கரையும் கண்களை
புன்னகை பூக்கச்செய்யும் புல்லாங்குழல்!!
இந்த புல்லாங்குழலின் இசை
அறிந்தவர் மட்டுமே வாசிக்க வேண்டும் என்றல்ல!!
எவர் வேண்டுமானாலும் வாசிக்கலாம்-நேசத்தோடு வாசிக்கலாம்!
அந்த நேசத்தில் மலரும்
அன்பென்னும் இசை!
மௌனத்தின் , கண்களின் மொழி- அன்பென்னும் இசை!

KaniBlog: Life is sweet!!

KaniBlog: Life is sweet!!

KaniBlog: My Dream

KaniBlog: My Dream

ஆட்டுக்குட்டி

சூரியன் உதிக்கையில
பொழுது விடியையல
கண்விழிச்சு எழுந்து வாசலகூட்டிப்பெருக்கி
அரிசியில கோலமிட்டு
கோயிலுக்கு வேண்டிய சமானை எடுத்துவச்சி
குளியல் முடிச்சி நெத்தி மத்தியல பொட்டு வச்சி
கயித்துக் கட்டிலில் ஒறங்கும் மச்சான
எழுப்பி குளிக்கச் சொல்லி
பொங்க வைக்க தேவையான சாமானைஅடுக்கி வைக்க - ஏ புள்ள!
அப்படின்னு பின்வாசல் நின்னு மச்சான் கூப்பாடு போட
மான் குட்டியின் துள்ளல்லோடு என்ன மச்சான்
எனமூச்சு வாங்கி நின்றாள் வள்ளி!!

அங்கு மே! மே!என கத்திக் கொண்டிருந்த ஆட்டுக்குட்டியைப் பார்த்து
ஏது இந்த ஆட்டுக்குட்டி? என்று கருப்பன் கேட்க
பெருமூச்சு வாங்கியே வள்ளி சொன்னாள்
போனவாரம் நீ சுரம் வந்துபடுக்கையில விழ -
நம்ம ஊர் வைத்தியரும்
டவுன் ஆஸ்பத்திரிலதான் ஒன்ன காட்டணும்னு கைய விரிக்க
சோறு போட்ட மாட்டையும்
என் தாய் வீட்டு சீதனமா வந்த பித்தளை ஆண்டாவையும்வித்துப்போட்டு
வைத்தியம் பார்த்ததாலஎன் ராசா இப்போ எழுந்து நடமாட என் உள்ளம் துள்ளுது!
ஆனாலும் மறுபடியும் ஒனக்கு ஒடம்புக்கு
எதுவும் வாராம இருக்க
என் மவராசா நோய் நொடி இல்லாம வாழ
காத்து கருப்பு அண்டாம இருக்க
அம்மனுக்கு பொங்க வச்சு கெடா வெட்டினா
ஒடம்புக்கு வாராம நூறு வருசம் நீ இருப்பனு
பூசாரி சொன்னதால
நம்ம ஊரு சந்தையில இந்த ஆட்டுக்குட்டிய வாங்கியாந்தேன்!

அட பைத்தியமே! என்ற கருப்பன்

காத்தும் இல்ல கருப்பும் இல்ல
எல்லாம் வெறும் பித்தலாட்டம்
சுரம் வர காரணம் சுத்தமான தண்ணி குடிக்காததால
டாக்டரு பாக்கலைனா போயிருப்பேன் எப்பவோ!!
ஒரு உசிர் பொழச்சதுக்கு எந்த சாமி புள்ள
இன்னொரு உசிர் கேட்குது?
அப்படி கேட்டாதான் அது சாமி ஆகுமா? என்று கருப்பன் கேட்க
மன்னிச்சிரு மச்சான்
மரமண்டையில ஒரச்சுது -என்ற வள்ளி
மே! என்று கத்திய ஆட்டுக்குட்டியை
பாசத்தோடு வருடினாள்!!

பெரியார் அறப்போர் பறைபெரியாரின் சாதி ஒழிப்பு பாவேந்தரால் ஆர்ப்பரிக்கும் அனல் தெறிக்கும் பாக்களாக பவனிவரும் போர் பரணி :

ஆயிரம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாகத் தீயசாதி
இந்நாட்டைத் தீய்ப்பதை ஆயிரம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாகத்
தூயவர் முயன்றும் தொலைத்தார் இல்லை
அதனால் இந்த அழகிய தமிழகம் மதிப்பற்று வாழ்வு மங்கி
வருவதும் உலகம் அறிந்த ஒன்றாம்,
இன்றும் நிலையில் தமிழை உயர்த்தவும் நீக்கா மாசு நீக்கவும்
வந்த பெரியார்அறப் போர் பறைமுழக்கு அதோ கேட்கின்றது !!

Way to make life happy!!

Mummy I want Dairy Milk, said Akilan to his mother. No Akil ,no chocolates. Already you have taken enough. It’s not good for health said Akilan’s Mother. Akilan just bent his head down and went to explore the rest of the SuperMarket. Akilan was just 10 years old. He is in his Fourth std. Akilan’s mother and father both work as Software Engineers and they get little time to spend with their child. But Akilan’s mother sees to that when she gets time she takes Akilan for a shopping and spend time with him. Today also she had taken him out for shopping. Just then Akilan shouted, Mummy!! See this pair of shoes . They are so good. I need them. Akilan’s mother came near to him and told Akilan you have already three Pair of shoes at home. No Mummy I don’t have this black shoes. Please Mummy I need it. But Akil, you have shoes at home. Why you need them again? asked Akilan’s mother. Akilan could not resist his temptation to get those beautiful pair of shoes. He insisted his Mom again and again to get him that . Akilan’s mother somehow managed him to take home. Akil, come and have your lunch dear!! called Akilan’s mother. But Akilan did not come. AKilan’s mother went to bedroom to see him. He was hiding his face with his pillow and crying. Akil, what dear? What happened? Why are you crying? I need those pair of shoes, I need them now, He said crying. But Akil you have three pairs al ready why you need one more? Akilan got up from his bed and asked his mother, why should I not have one? We can afford it Mummy. We have money to get anything we need any number of times. So , why cant I have that pair too? It was looking too good. Now Akilan’s mother did not reply and just saw into Akilan’s eyes for a moment and told, Akil you come and have your lunch . I will take you to meet someone today evening. But Mummy shoes…??asked Akilan again, yes you will get them first get up and have your lunch. Akilan was overjoyed. He went to have his lunch.In the evening Akilan’s mother took him to her friend’s place where Akilan met a beautiful girl. She was just 3 years elder than Akilan. She was sitting on a chair and painting . She was painting Sceneries’. The painting looked so beautiful . Akilan’s mother introduced the girl to her son. She is Brinda! said Akilan’s mother . She is in her seventh std and she is good at painting. Just then girl’s mother came in with coffee and biscuits. They were talking and having fun for sometime. Just then Akilan noticed that !!He could not believe his eyes. He pinched himself to confirm it was not a dream. Yes , Brinda had no legs!!. On seeing this his eyes just filled with tears. He wiped it soon so that no one would notice. On his way back home Akilan’s mother told Akilan how Brinda had met with an accident few years before in which she lost her father and also her legs. Akilan was silent. Akil, see Brinda has no legs. She can never wear shoes in her life. But she is contented with her life and she is happy. Its not question of affording child!! We must see whether we need them? We can buy anything with money but learn to be contented with what you have. That is the way to make life happy. There are people who don’t even have a pair of shoes and in Brinda’s case…she was silent and looked at Akil. Mummy!! I understood said Akilan and just smiled at his mother.